Ik weet niet hoe het jullie vergaat maar ik heb gemengde gevoelens bij deze verplichte "lockdown".
Een verplichte retraite is misschien een beter woord. Maar daar zit hem nou juist de kneep. Ik heb al een paar keer in mijn leven een crisis bezworen door in retraite te gaan in mijn eigen huis. Na mijn scheiding liet ik me inspireren door het boek Innerlijk pelgrimeren van Christine de Vries.
Ik heb aan den lijve ervaren hoe het is om te reflecteren en op zoek te gaan naar het stille midden. Schrijven, fotograferen en wandelen in de natuur waren mijn hulpbronnen.
De timing klopt nu voor geen meter. Ik kwam uit mijn winterslaap. Had uren besteed achter de computer met het bouwen van een website en ik stond als een jong veulentje te trappelen om de wei weer in te gaan. Ik bruiste van de plannen. Een nieuwe website lanceren en mijn première beleven als reisjournalist. Ik had zelfs bij de volle maan in februari een intentie het universum in geslingerd.
Maar nu blijft alles hangen in de lucht. Heel wonderlijk. Tegelijkertijd komt alles met een plof op de grond neer en valt veel in duigen. Eind mei mee op handwerkreis als journalist naar Estland? Ik kan het wel shaken. Met mijn dochter naar Leipzig om haar 21ste verjaardag te vieren? No way!
En wat dat te doen met die lentekriebels?
Alle verlangens bevriezen en beteugelen?
Mijn werk is ook een energiebron voor mij. Op de bühne ben ik in mijn element en maak ik lekkere stofjes aan: dopamine, adrenaline, endorfine. Ik mis mijn publiek. En zij hopelijk mij, maar in mijn somberste bui betwijfel ik dat.
Dus is er maar één achterdeurtje.
En dat is de gang naar de Lijsterbeslaan, waar ik sinds vorig jaar een stukje grond, een schuurtje en een huisje bezit.
Ik hou mijn hart vast bij het zien van de televisietoespraak van premier Rutte. Per 1 april gaat het seizoen op het Volkstuinencomplex weer open. Gaat hij ook mijn achtertuin op slot gooien, zodat ik word verbannen naar mijn balkon?
Opgelucht haal ik adem.
Vandaag duw ik het tuinhekje open en loop het tuinpad op. Nieuwsgierig kijk ik rond en inspecteer.
Gasslangen doorgeknaagd door de muizen? Bomen omgevallen? Stormschade in het glazen kasje? Schimmel in mijn boekenkast? Groene aanslag op de stoeptegels?
Ik sta stil en snuif de lucht. Het is stil nu er niemand rijdt op de ringweg rond de stad.
Hoewel stil? De specht timmert er op los en de merel smeert haar keel.
Ik ga zitten op mijn tuinstoel en doe helemaal niks.
Dit is rijkdom.
In mijn hoofd weet ik dat ik veel geld verloren heb de afgelopen maanden als ZZP-er.
Maar ik druk de zorgen weg." Hup, buiten de poorten van dit complex!"
Hier kunnen we best 1,5 meter afstand houden. De tuineigenaren lopen netjes met hun kruiwagen in een boog om elkaar heen.
Want zo doen we dat hier elk seizoen.
Met een grote boog om elkaar heen.
Social distance om dichter bij de natuur te zijn.
De natuur die zich niets aantrekt van deze gekte.
De zwanen hebben 2 eieren gelegd in hun nestje.
Zij durven nog gewoon kindertjes op deze wereld te zetten.