De zomer begon eenvoudig. Bijna meditatief. Tikken, gutsen, beitelen, je geest vrijmaken. Ik liet mijn vooropgezette plan varen daar in Winterberg en ging naar huis met een vreemde uitzet.
Monnikenwerk. Dat was het eigenlijk. Het ritme voorspelbaar. Om 8 uur verlaat ik mijn eenvoudige kamer voor een gezond ontbijt. Aan de thermoskannen te zien verwachten ze veel theedrinkers.
De keuze is reuze: gember, vlierbloesem, jasmijn, kruidenthee. Het Savitapubliek is blijkbaar vies van cafeïne. Om 9 uur kunnen we desgewenst naar de meditatieruimte voor een gezamenlijke “dagopening”. Ik besluit in mijn houthakkersblouse voor het steviger werk te gaan. Gisteravond hebben we een blokhut uitgekozen en een hakblok toegewezen gekregen. Dat zal de komende week het vaste mikpunt zijn voor mij. In de prachtige lommerrijke tuin van het cursuscentrum Savita hebben we met z’n 14-en de ruimte verdeeld. Om mijn hakblok hangt sierlijk mijn vlijmscherpe gereedschap in een soort tuigje.
Tijdens de autorit hier naartoe heb ik al gezien dat Savita op een prachtige plek ligt en op het prikbord hangen aantrekkelijke routebeschrijvingen voor wandelingen. Maar daar kom ik in eerste instantie niet voor.
Ik kom voor een actieve vakantie. Ik wil iets nieuws leren. Ik wil met mijn handen werken.
Iets tactiels en wie weet zelfs een beetje geestverruimend.
Thuis had ik op Instagram prachtige houten mokken gezien, unieke exemplaren met prachtige handvaten. Dit wil ik graag maken , mailde ik de cursusleider Luc. Iets stoers en praktisch, liever niet abstract. Het leek Luc een mooie uitdaging. Maar we hebben ons er een beetje op verkeken.
Ik heb nog nooit eerder iets gedaan met beeldhouwen in hout en moet dus bij het begin beginnen.
De techniek. Dat tikken met die houten hamer, verschillende beitels, de structuur van het hout, dat gutsen, klemmen op de bok, er omheen lopen, van je af snijden. Niet bepaald een koud kunstje. In de groep zitten een aantal “ terugkomers”. Zij volgen deze cursus vaker en kunnen snel uit de voeten. Maar iedereen is attent, behulpzaam en bemoedigend.
Opstaan, ontbijten, hakken, lunch, hakken, avondeten en dan verplicht de beitels in het atelier laten rusten. Het timmeren, kloppen en hakken zorgt ‘s avonds voor teveel geluidsoverlast. In het centrum verblijven ook gasten die voor iets anders komen.
Dus we zwemmen, wandelen en drinken een biertje bij de bar. Want het is volop zomer.
Na een week
Na een week ronden we de cursus af met een rondje door de beeldentuin. Het wordt steeds duidelijker dat ik de plank een beetje misgeslagen heb.
Mijn resultaat: een vreemd servies, een allegaartje, een houten lepel, een pijp, een borrelnootjesbak en een spatel. Kun je hiermee thuiskomen? Ik kijk om me heen en zie prachtige kunstwerkjes, knap gedaan ook. Maar ik zit er eigenlijk niet mee. Ik heb enorm veel plezier gehad. Ik heb me op de bok gestort. Heerlijk de focus maar op 1 ding, de buitenwereld hielden we zo helemaal buiten de deur.
Supergezond gegeten hier op Savita en spierballen gekweekt.
IJzeren kuiten gekregen van de prachtige klimtochtjes in de heuvels. Op de vrije middag en ‘s avonds heb ik prachtige wandelingen gemaakt. Dat was eigenlijk de kers op de taart deze week.
Nu reis ik terug met in mijn handbagage een vreemde uitzet. Alsof je thuis komt met je eerste werkje van de kleuterschool.
Is dit naïeve kunst?
Iemand van de medecursisten noemde het museaal.
Vast heel lief bedoeld.
Ik weet wel beter.
Vaker zeulde ik na een vakantie dingen mee naar huis: keien, steentjes, schelpen, fossielen en uiteindelijk belandt het in de kliko.
Wat blijvend is zijn de herinneringen en hooguit een goed verhaal.
Shout out naar Luc Willems! Wat een kundige, enthousiaste, vaardige en doorgewinterde docent!
De cursus werd gegeven op het Centrum voor natuurlijk leven en genezen in Winterberg.
Comments