Het Jacobspad van Uithuizen naar Hasselt is 208,50 km.
Van Hasselt naar Santiago de Compostela is het nog 1792 km.
Volgens overlevering is de Heilige Jacobus de Meerdere (apostel van Jezus) begraven in de basiliek van Santiago de Compostela.
Pelgrimage was 1000 jr. na Christus vooral een elitedingetje; adellijke lieden en geestelijken gingen op bedevaart in de hoop God te ontmoeten.
Rond 1500 werden misdadigers onder dwang op pad gestuurd. Het doel was toen niet meer spiritueel, maar gericht op boetedoening.
Rond de 17e eeuw bedierven de Jacobgangers het imago; zij droegen pelgrimskleden om te verdoezelen dat ze gewoon struikrovers waren.
Wij hebben niks te verdoezelen.
Misschien hopen we wel op een ontmoeting met God.
Het is 2e kerstdag en door het coronavirus zijn de meeste kerken gesloten.
We hebben wel behoefte aan beweging en een volle stempelkaart.
Want naast spirituele motieven zijn we gewoon oer-Hollands en houden we van koek en zopie en stempelposten. Koek en zopie hebben we zelf in de rugzak gedaan, dat hebben we wel geleerd van de afgelopen maanden waarin alle horeca op slot is gegaan.
Uithuizen is een heel leuk begin voor iemand die wil leren pelgrimeren.
Want na een telefoontje met koster kregen we een duidelijke instructie : loopt u maar links om de kerk, daar hangt aan de kerkmuur een kastje, die maakt u open, erin hangt een stempel en een stempelkussen aan een ketting.
Selfservice in deze tijd waarin we juist sociale contacten moeten ontberen.
Geen man met baard in een lange pij die een luikje in de kerkdeur opent en ons zegent voor vertrek. De doe-het-zelfzaken zijn gesloten maar hier bij de Jacobus de Meerdere kerk in Uithuizen vertrouwen ze op ons en God.
Toch zijn we helemaal in onze hum, want met een stempel in ons boekje behoren we ineens tot de grote familie van voorgangers die dit schelpenpad ooit ook liepen.
Mijn wandelmaatje heeft een kerkelijke opvoeding genoten.
Ik niet. Kerst associeer ik met stoofpeertjes, een prikkende coltrui, fonduen, lange familiezittingen en als je geluk hebt sneeuwballen gooien en sleetje rijden.
Maar geluk hebben we vandaag niet. De weersomstandigheden zijn belabberd. Striemende wind op de desolate Groninger vlakte. Na de Menkemaborg is er geen bomenrij meer te bekennen.
Verder hebben we ook nog een logistiek probleem. De bus van Zeerijp naar Uithuizen doet er 1,5 uur over. De buschauffeur pakt namelijk ook nog even de Eemshaven mee op zijn route. Tenminste op een doordeweekse dag en vandaag is het een feestdag.
Ik besluit een offer te brengen. Dat past wel in de kersttraditie.
Ik werp me op als bezemwagen. Na 5 km hou ik het voor gezien, zwaai mijn wandelmaatje uit, geef haar nog een preek mee en maak rechtsomkeert. Met de wind in de rug word ik teruggeblazen naar de auto. Als chef d’equipe leef ik me in in mijn nieuwe rol. Vanaf nu moet ik er voor waken dat mijn loopster voor het donker Zeerijp bereikt en niet als aangereden wild in de berm belandt. Het is namelijk stikdonker op het platteland en de geschiedenis leert: struikrovers zitten overal.
Als chauffeur mis ik nu de leuke kerkepaadjes die je alleen te voet af kunt leggen.
Ook mis ik de diepe reflecterende gesprekken die je alleen kunt voeren met een medepelgrimante. Ik parkeer in Zeerijp, wederom voor een Jacobuskerk. Het wordt al schemerig en de kerkdeur staat op een kier, heel gastvrij. Ik draai de lichtschakelaar om en staar naar een imposant plafond en een verlichte kerstboom. Rechts van mij hangt het pronkstuk van de provincie. Mijn naamgenoot Theodorus Faber, Theo voor intimi, bouwde hier in 1651 een orgel. Ik moet denken aan mijn pelgrimmaatje die nu onderweg is door de striemende wind. In haar puberjaren volgde ze orgellessen terwijl ik LP’s van Bowie grijs draaide.
Tja, een schril contrast.
Maar dit pelgrimeren maakt juist geen verschil. Het gooit ons nietige mensjes met onze kwetsbare zieltjes op één hoop.
We hebben allemaal een verlangen.
Een verlangen dat verder gaat dan het plaatselijke en dagelijkse bestaan, het verlangen om zijn vertrouwde omgeving te verlaten en te vertrekken; zo lees ik in de gids.
Ook hier in de kerk van Zeerijp heerst vertrouwen.
De 2e stempel van deze dag ligt voor het grijpen. Niet eens aan ketting.
Waar vind je nou zoiets?
Dit is toch het bewijs dat God meekijkt vandaag?
We hebben de 2e kerstdag nuttig besteed en God zag dat het goed was.