We glibberen op onze rubberlaarzen met de bagage in een kruiwagen het terrein van natuurcamping de Voscheheugte over op zoek naar Lotus Stargazer Moon. Het is 30 december en dagenlang plensde het van de regen in Nederland. Mijn oog viel op Lotus toen ik op zoek was naar een locatie om dit coronajaar waardig af te sluiten op de avond van de volle maan. En op de foto stond ze midden in een sneeuwlandschap tezamen met ruige kampeerders met baarden, mutsen, dampende koppen koffie die hun handen warmden bij een buitenvuur. Ik was om! Dit was meer dan ik kon verlangen.
We passeren allemaal leuke kampeeropties; luxe designhutten met uitzicht op een schitterende zonsondergang voor de luxepaardjes, maar ook een gewoon koepeltentje, waarvoor echte diehards in hun thermo-ondergoed zich warmen aan een vuurtje. Sommige kampeerders hebben hun campers en caravans uit de winterstalling gehaald en gezellige kerstlampjes hangen aan de scheerlijnen. Velen waren natuurlijk op zoek naar een goed alternatief nu Scandinavië, de Alpen, de Ardennen of een tropisch zwemparadijs niet meer tot de winterbestemmingen behoren.
En dan komen we aan bij Lotus. Ze lijkt een grappige mix tussen een tipitent en een yurt in de vorm van een waterdruppel. We schoppen onze laarzen uit op de vlonder en ritsen vol verwachting de tent open. Op kousenvoeten stappen we op het zachte tapijt en maken een rondedansje van geluk. Maar er moet natuurlijk wel gewerkt worden, het is en blijft kamperen. We gaan hout halen, de kachel opstoken en de fakkels aansteken. Wij bevinden ons op het terrein van de bikkels, de meeste mensen houden hier van ploeteren. De camping eigenaar heeft ook veel tegenslagen gehad dit jaar verteld hij wanneer we een afhaalmaaltijd ophalen. Hij schenkt ons gratis een glas rode wijn in. "Neem maar mee naar de tent, zegt hij vriendelijk "De glazen breng je morgen maar terug." Een camping en een gezin runnen is geen sinecure en we proesten het uit wanneer hij zijn zoontje toespreekt:"Jas aan, het is veel te koud buiten." En zoontje antwoordt, terwijl hij de schemering inrent: "Mama zei: zoek het maar uit." De campingbaas trekt zijn wenkbrauw op. Tja, wie is hier eigenlijk de baas? De natuur is de baas. En die laat zich niet bestellen.
Al hoewel?
Wanneer we om 19.00 uur op een houten bankje met een pittige curry op schoot voor de tent zitten, verschijnt vanachter de wolken ineens de volle heldere maan.
We maken opnieuw een rondedansje. We lijken wel moderne heksen, met een eigen ritueel. Het was een zwaar jaar 2020. In de verte klinkt het knallen van de carbidbussen.
Comments