Gesmuld heb ik van de verhalen van Miriam Lancewood, die van de Achterhoek vertrok naar Nieuw-Zeeland. Haar boek kwam in 2017 uit en vertelt over haar uiterst primitieve leven met haar man Pete. Als nomaden trekken zij rond in het ruige, eenzame bergland, ver van de bewoonde wereld. Met minimale voedselvoorraden leren ze te overleven in de onherbergzame natuur. Ze leven van de jacht, van planten en bessen. Het is vaak bitter koud, en soms hebben ze honger. Toch houdt Miriam van haar leven en voelt ze zich vrij als een vogel: verbonden met het land en intens gelukkig in de natuur.
Zou ik iets van die sensaties kunnen beleven hier in de buurt?
Ik besloot het er op te wagen en boek een overnachting via Campspace bij Roland, die een tent in zijn bos heeft gezet voor mensen die legaal willen wildkamperen. Legaal wildkamperen, klinkt als een contradictio in terminis. Maar wie weet komt het een beetje in de buurt bij het gevoel van cowboytje spelen. Er is een vuurplaats. Het is compleet off-grid; een gat met zaagsel wanneer je moet kakken en een tuinslang als buitendouche. In de Augergue Kuckuck staat een veldbedje en hangt een lampje.
Ik besluit de stoute schoenen aan te trekken en met mijn kampeerspullen en slaapzak op de fiets ga ik dit mini-avontuur tegemoet. Het goede nieuws: ik heb het overleefd, deze nacht in de wildernis. ' s Ochtends wilde ik een vers eitje rapen toen er een kipje ontsnapte. Ik weet nu hoe je met een schepnet en niet teveel zachtzinnigheid een kip weer terug krijgt in het hok. Dat zijn toch survivalskills. Voor de kip, het ei of voor mij? Dat hou ik even in het midden. Minder goed nieuws: ik heb amper een oog dicht gedaan, terwijl ik toch goed voorbereid was.
Ik nam mijn eigen bijl mee in de fietstas, zodat ik lekker kon hakken en een vuurtje kon maken bij een heldere sterrenhemel. De vlijmscherpe bijl heb ik ook onder mijn veldbedje gelegd voor...je weet maar nooit... Pas om half vijf 's ochtends, toen de vogeltjes begonnen te fluiten en de zon opkwam tussen de bomen, kon ik me echt ontspannen en overgeven aan een korte diepe slaap. Want in het bos gaat je fantasie en onderbewuste een beetje op hol, waardoor de nachtmerries door de tentritsen ongevraagd naar binnen kropen. Maar dat mocht de pret niet drukken. Ik heb het overleefd. Sterker nog ik heb mij een beetje Miriam Lancewood gewaand. Niet helemaal in Nieuw-Zeeland, maar gewoon in de bossen van Eext!
NB: hele sympathieke organisatie waarbij particulieren hun tuin of landje beschikbaar stellen voor een overnachting voor een prikkie!
Wat leuk je ervaring terug te lezen.....Kipje doet het goed hoor. Roland