top of page
Foto van schrijverAlice Faber

Alice neemt de Flixbus vanaf station Groningen naar Londen

Alice neemt de bus vanaf het station Groningen en stapt 14 uur later uit op Victoriastation. 

Sommige mensen hebben vliegangst. Heel begrijpelijk, het houdt ze met beide benen op de grond, maar het heeft ook zijn beperkingen. Weet u nog de schaduwspits van het Nederlands elftal die omslachtige autoritten maakte los van de Oranjeploeg en voor een wedstrijd dagen moest uittrekken om op tijd de grasmat te kunnen betreden? Maar je kunt het natuurlijk ook zien als een vorm van slow travelling. Vliegangst is te behandelen. Je kunt eventueel cursussen volgen of van te voren langs de huisarts gaan voor een Seresta of een Oxazepammetje. Vliegschaamte, is een kwaal van deze tijd.

Milieubelasting

Het leek mij dan ook een mooie aanleiding om eens te kijken hoe het zou bevallen: met de Flixbus reizen van deur tot deur zonder gezeul met koffers en lange inchecktijden op het vliegveld en minder belastend voor het milieu. Voor 70 euro koop ik op hoop van zegen een retourticket. Ik download de flixbusapp, kies thuis alvast een leuke zitplek uit en het avontuur kan beginnen.

Achteraf vraag ik me af waarom ik koos voor een tafeltje. Dacht ik met totaal vreemde mensen de nacht door te brengen met gezellig een potje klaverjassen? Dacht ik over meer beenruimte te beschikken? Hoopte ik te kunnen slapen door mijn hoofd op een tafeltje te leggen? Dit bleek allemaal dromerij. Vroeger in de schoolbankjes lukte dat best na een avondje stappen.

Tafelgenoten in de bus

Je hoofd op de tafel laten rusten en langzaam wegzeilen. Maar ik zal nu alvast verklappen: ik heb geen oog dicht gedaan. En wat betreft die beenruimte, vier paar benen en vier handtassen die onder het tafeltje vechten om iedere millimeter ruimte is nog irritanter dan in je eentje opgevouwen zitten met uitzicht op de rugleuning van een achterover geklapte medereiziger. Mijn tafelgenoten in de bus deden allemaal hun oortjes in en hun ogen dicht. Dus ik hield de speelkaarten op zak. Maar goed achteraf praten is altijd makkelijk.

Vertraging

Het is vrijdag 16.45 en ik sta thuis beneden aan de trap met een rolkoffer, steek de sleutel in het slot en wil net naar het station gaan lopen wanneer Flixbus mij een update stuurt: “De bus heeft een uur vertraging”. Oh god, hier begint meteen de keuzestress: Kan ik gewoon nog lekker een uurtje op mijn comfortabele bank gaan zitten thuis of kan zo’n bus zijn achterstand weer inhalen? Ik heb geen idee, ik ben tenslotte onervaren. Ik ga er maar een beetje tussen in zitten. Dus een half uur te laat kom ik aan op het hoofdstation en dat is maar goed ook, want vlak voor het Groninger museum gooit een bezwete norse Duitse chauffeur de deuren op. Hij wordt afgelost door een Nederlandse collega die gelukkig stukken vriendelijker is.

Overstap op Sloterdijk

Ik stuur een appje naar mijn dochter. Ze heeft net een tafeltje gereserveerd bij Bret een leuk hip tentje bij het Sloterdijk Station, zodat we de twee uur overstaptijd nuttig en aangenaam door kunnen brengen. Maar door de vertraging wordt het een broodje uit het vuistje gekocht bij de Spar op het Sloterdijkstation. Dit is achteraf trouwens wel de meest chaotische, ongezellige overstap plek van allemaal. Grote gezinnen met nog grotere koffers, Duitse backpackers met dreadlocks en een plunjezak, Japanse hipsters met sneakers en smartphones, groepjes jongeren die vroeger op tienertoer gingen en veel soloreizigers net als ik nemen plaats op een stoeprand en plassen in een stinkende Dixie. Alles krioelt door elkaar met uitgeprinte tickets op zoek naar de juiste halte. Hier heeft Flixbus overigens een man met een groen petje gestationeerd om iedereen in goede banen te leiden. Geen overbodige luxe want de chauffeurs zijn gewoon freelancers, ingehuurd door Flixbus, ze zijn geen reisleiders.

Het hoognodige

Ze hebben amper de tijd voor een wisseling: “We doen het hoognodige” zegt de chauffeur “ Snel een borsteltje door de plee, afvalzakjes verwisselen, passagiers inchecken, koffers inladen en dan maar hopen dat je niet in de file beland.” Hij weet me ook te vertellen dat we door de tunnel gaan. Dat heb ik me eigenlijk niet gerealiseerd en ik hoop maar dat ik geen nieuwe kwaal oploop: tunnelangst….

“We gaan gassen”

Vanaf Sloterdijk neemt een chauffeurskoppel het stuur over. Rasechte Amsterdammers “ Hij is mijn oom” wijst de vrouw op de collega naast haar. Ik zie geen familietrekjes behalve dan misschien de dikke buiken en hun driftig inhaleren wanneer ze buiten een sjekkie oproken”. “Dit is mijn leukste rit van het jaar, samen met mijn oom.” “Kom we gaan gassen” zegt ze, terwijl ze de peuk uittrapt en door de microfoon de laatste instructies geeft aan de passagiers. “ In Lille blijven de deuren dicht in verband met de immigranten daaro.” Ik kijk om me heen en zie mensen van diverse pluimage. Allemaal mensen die hun “thuis” hebben verlaten. Hoe moet dit overkomen? Maar ik schijn de enige opmerkzame passagier. De meesten hebben oordopjes in en een maskertje voor en zijn al in een ander wereld.

Slaapwandelend door de paspoortcontrole

In Calais worden we de bus de bus uit gebonjourd. We slaapwandelen met onze nekkussentjes om en rolkoffers aan de hand naar de paspoortcontrole. De douanier checkt mijn foto en kijkt streng. Tja, Engeland zit niet te wachten op gelukszoekers dat is inmiddels bekend, dus tover ik een lach op mijn slaperige gezicht. Voordat we de trein op gaan mogen we 45 minuten rondjes lopen op een desolaat station waar Starbucks ook s nacht op koffie trakteert à €4,50 en WIFI gratis is.

Een hazenslaapje in de tunnel

Zodra we de tunnel in glijden zak ik voor het eerst deze busrit in een diepe slaap en word ik anderhalf uur later met een schok wakker. Misschien hielp het onder water zijn en kon mijn bewustzijn zich overgeven aan een diepe ontspanning, waardoor ik het laatste hoofdstuk van mijn Podcast miste “ Liefdeslessen”. Ik weet dus niet hoe het afloopt met de liefde van Cornald Maas en zijn Martijn die al 21 jaar samen zijn en bewust niet samenwonen. Maar we zijn in the UK en de zon komt al op en dat is het voornaamste, de bestemming Victoriastation is bijna bereikt.

Ontwaken in hartje Londen



Door het raampje zie ik hoe Londen ontwaakt. Schoonmakers maken de parkjes schoon en Londenaars wandelen met witte boorden naar kantoor. Dan doemt de London Eye op en maakt mijn hart een sprongetje. Het is half 8 en ik heb amper een oog dicht gedaan. Is dat erg? Je kunt ook zeggen dat me niets is ontgaan deze reis.

40 weergaven

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


bottom of page