Afgelopen zomer deed zich een enorme mooie kans voor.
Als verstokte fan van het TV programma Wie is de Mol en trouwe kijker van Het Perfecte Plaatje zag ik mezelf ineens figureren in mijn zelf gecreëerde programma.
Jeroen Toirkens nam een groep fotografen mee op reis naar Albanië voor een leerzaam avontuur.
Ik hoefde niet lang na te denken. Bingo! Dit was voor mij het perfecte avontuur.
Tijdens de Wie is de Mol afleveringen door Albanië ( seizoen 22) zat ik verlekkerd te kijken; wat een fotogeniek land. En wat een luxe zou het zijn wanneer je als deelnemer in een busje onder bezielende leiding van een ervaren fotodocent van de ene fotospot naar de andere vervoerd zou worden. Even zelf geen route plannen, maar juist kunnen focussen op kijken! Kijken door het raampje van de bus, kijken door de zoeker, kijken als antropoloog op de voorbank, de kunst afkijken van de docent en de medekandidaten. Dat zou wat zijn!
Ik ging niet over één nacht ijs en belde Jeroen voor een intake. Ik had een paar kritische vragen:
Was het erg dat ik niet ik niet zo’n technische fotograaf was,met verstand van lenzen, diafragma’s, niet sleepte met statieven, maar met 1 simpele camera om mijn nek meestal klikte en nooit aan nabewerking deed?
Jeroen veegde mijn bezwaren van tafel. Zelf reisde hij ook met een compact, analoog handzaam dingetje.
Was het ook mogelijk om Albanië te bereiken zonder te vliegen?
Samen met Jeroen verdiepten ik me in een alternatief. Ik zou met de trein naar Zuid Italië kunnen reizen, daar de boot kunnen pakken en met de bus naar Tirana kunnen reizen.
Maar los van de kosten, de enorme reistijd, was het grootste bezwaar dat ik het risico niet kon lopen te laat te arriveren. Op het vliegveld van Tirana zou de chauffeur klaar staan om de groep op te wachten en stipt op tijd vertrekken.
Hoe zat het eigenlijk met het klimaat? Ik kan goed tegen vrieskou, maar ben niet zo hittebestendig.
Geen probleem volgens Jeroen zouden we af en toe een duik nemen, kwamen we langs meertjes en er zat airco in de bus.
Verder vertelde hij dat we een voorbereidende workshop gingen volgen in Utrecht en de Albanese gids Arie ons op prachtige plekken zou brengen. We zouden logeren bij Florian en zijn familie in de bergen, op familiebezoek gaan bij een appelboer op het platteland, veel urbexlocaties- lege fabrieken en gebouwen uit het communistische tijdperk- bezoeken en zelf Kosovo en Noord Macedonië aandoen.
” Stop maar Jeroen, ik ben om! Het lijkt wel 1 grote snoepjeswinkel” zei ik tegen Jeroen vlak voor ik ophing.
” Trouwens de koffie in Albanië is heerlijk en de drankjes op het terras erg betaalbaar”
Jeroen deed nog een duit in het zakje. Maar dat was niet nodig, ik zat te stuiteren van enthousiasme op mijn stoel.
Kritische stemmetjes in mezelf roerden zich de volgende dag.
’ Alice, ga jij dat trekken: 10 dagen fulltime in een groep?’
‘ Alice, jij houdt toch van slowtravelling, was dit niet meer een speedtrip?’
‘ Alice, je bezwijkt toch meestal van de hitte zodra het hier boven de 28 graden wordt?’
‘ Alice, je gaat toch niet 10 dagen lang als lolbroek de grappige, charmante, fanatieke, wie is de mol kandidaat uithangen? Dat wordt huilen geblazen, al na dag 3! Dat voorspel ik je!’
Ik hoorde het allemaal aan en wist, ze hebben gelijk.
Maar ik besloot ze te negeren.
Ik ben ten slotte bijna 60 en kan toch goed voor mezelf zorgen?
Ik boek een 1 persoons kamer en desnoods spijbel ik een dagje.
Ik neem een zonnehoed mee en laat me niet weerhouden.
Dit was een buitenkans. De Balkan, dat trok me enorm want daar was ik nooit geweest.
Les krijgen in storytelling van een enorm ervaren documentair fotograaf. Luieren kon ik mijn hele leven nog.
Deze kans liet ik me niet ontnemen.
Ik drukte op de verzendknop en had geboekt!
En nu ben je natuurlijk benieuwd Hoe het me vergaan is?
Iedereen heeft gelijk gekregen.
Op de bonte avond las ik een stukje uit mijn dagboekje voor aan de rest van de groep.
We zaten te eten bij een pizzeria in Tirana en moesten naar het hotel in om te pakken voor onze terugvlucht.
Ik deed een boekje open over mijn belevenissen en sprak;
” Ik had dit voor geen goud willen missen en doe dit nooit meer.”
Een kleine speech met een lach en een traan. Mensen uit de groep gaven me een dikke hug en nog een laatste biertje.
We gaan elkaar weer treffen op de terugkomdag in december om de fotoverhalen te bekijken..
Ben je benieuwd naar alvast wat foto’s? Kijk hier:https://www.alicewanderswhere.nl/post/op-zoek-naar-het-perfecte-plaatje-in-albanië-1
Wil je iets meer weten over Jeroen Toirkens? https://www.jeroentoirkens.com
Wil je iets lezen voor de reisaanbieder? https://fotoreizen.net/fotoreizen/albanie/rondreis-albanie/